“Zorg dat studenten een laagdrempelig aanspreekpunt hebben waar ze altijd terecht kunnen” 

“Ik heb lang het gevoel gehad in een omgeving te functioneren waarin ik niet honderd procent mezelf kon zijn. Dat is heel vermoeiend en frustrerend. Bij de Universiteit Hasselt waar ik rechten studeer, kwam ik eindelijk thuis. Hier voel ik me goed, omdat ik word gehoord en geaccepteerd. Als ik ergens mee zit, moet ik mij niet schamen. Ik kan het bespreekbaar maken. Er wordt naar mij geluisterd en de studiebegeleider of onderwijsteams zoeken een oplossing.  

Ik had een keer twee examens op één dag. Volgens het reglement is het niet mogelijk om daar iets aan te veranderen. Maar ik heb ADHD en het is voor mij enorm moeilijk om me lang te concentreren. Bovendien had ik tijdens die periode enorm veel tijd besteed aan de instellingsreview van de universiteit, waardoor ik minder tijd had om te studeren. Na een procedure bij de examencommissie werd  één van de twee examens verplaatst. Dat er naast de regels ruimte is om het anders te organiseren, doet zoveel deugd. Bij examens kan ik het niet verdragen als er iemand achter mij zit. Dan word ik onrustig. Ook daar wordt rekening mee gehouden door docenten en medestudenten.  

Een persoonlijke aanpak maakt een wereld van verschil. Voor mij is dat de essentie van een goed diversiteit- en inclusiebeleid. Zorg dat studenten met noden een direct en laagdrempelig aanspreekpunt hebben waar ze altijd terecht kunnen met al hun problemen en vragen. Op die manier creëer je een omgeving waar iedereen het maximale uit zichzelf kan halen en zich goed voelt.  

Korte lijntjes en minder hiërarchie 

Deze zomer was ik een maand in Zuid-Afrika om stage te doen. Ik werkte bij een organisatie die mensen zonder veel financiële middelen rechtsbijstand verleent. Het was ongelooflijk interessant en ik heb veel bijgeleerd. Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel. Na mijn afstuderen, wil ik misschien vrederechter worden. Maar het kan ook dat ik voor een academische carrière kies.  

Als voorzitter van de studentenraad bij de Universiteit Hasselt en als voorzitter van de studentenraad van de AUHL heb ik mij samen met andere studenten de afgelopen academiejaren intensief beziggehouden met het thema diversiteit en inclusie. Zo proberen we er voor te zorgen dat lesopnames toegankelijk worden voor een brede groep studenten. Ook werkten we aan de vereenvoudiging van het formulier voor studenten om een bijzonder statuut aan te vragen. Het formulier was te ingewikkeld en vormde een drempel voor studenten. Een ander voorbeeld is het meer divers maken van het curriculum, opdat studenten zich in de leerstof herkennen. Uit onderzoek blijkt dat UHasselt het op dat vlak niet slecht doet. Maar het kan zeker nog beter.  

De Universiteit Hasselt is een kleine gemeenschap. Het grote voordeel is dat de lijntjes kort zijn. Het is niet moeilijk om de juiste mensen te pakken te krijgen. Studentenvertegenwoordigers, studiebegeleiders en docenten zijn goed aanspreekbaar. Ik heb vaak het gevoel dat er aan onze universiteit een andere mentaliteit heerst. Het is hier minder hiërarchisch dan op andere Vlaamse universiteiten. Studenten en docenten gaan op een gemoedelijke manier met elkaar om. De klasgroepen zijn kleiner en je kan je moeilijker verstoppen als het minder goed gaat.  

We worden als studentenraad heel serieus genomen en er is een grote openheid vanuit het beleid om zaken te verbeteren. Dat motiveert studenten om zich te engageren voor medezeggenschapsraden.  

De beleidsmedewerkers werken actief aan het verhogen van de diverse instroom van studenten. Dat doen ze door secundaire scholen in de omgeving te bezoeken en jongeren warm te maken voor het hoger onderwijs. Het werpt vruchten af. De instroom is vandaag meer divers dan een aantal jaar geleden. Ook de studentenbegeleiders zijn een belangrijke speler in het inclusiebeleid. Zij doen er alles aan om studenten die studievertraging oplopen gemotiveerd te houden en bekijken de mogelijkheden om in eigen tempo de studieloopbaan succesvol af te ronden.  

Elke faculteit heeft één of meerdere studentenbegeleiders. Ze wachten niet tot de student naar hen toekomt, maar benaderen zelf de student als ze denken iets te kunnen betekenen. Dat wordt enorm gewaardeerd. Aan het einde van het academiejaar hoor ik studenten vaak zeggen dat ze het zonder de studentenbegeleider niet hadden gered. De meeste studenten zijn zo dankbaar dat ze de studentenbegeleiders in juni een bos bloemen geven.”